Worth_Susan_W_labiryncie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Coś jednak dzisiaj zrobiliśmy - powiedział Charlie, gdy zaczęli się rozchodzić. - Co
byście powiedzieli na małego drinka czy herbatę przed snem?
- Muszę zadzwonić do domu - mruknął Tom. Jego żona
miała rodzić niebawem.
Joe również rzucił się w stronę windy.
- A ja do Fran!
Tym lepiej, pomyślał Charlie.
- A ty, Cassie?
Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji.
- Dzięki, ale jestem zmęczona.
Ruszyła spiesznie w ślad za Joe i Tomem.
- Odrobina piwa przed snem nie zawadzi - powiedział Scott.
- Akurat! - Charlie zrobił surową minę. - Jesteś za mło�dy na piwo - krzyknął i popędził
w stronę windy, zosta�wiając zdumionego chłopaka. Zdążył, zanim drzwi się za�mknęły.
Cassie patrzyła w ścianę za nim, jakby był powietrzem.
- Zdawało mi się, że wybierałeś się na drinka. - Joe spoj�rzał na niego, nic nie
rozumiejąc.
- Odechciało mi się - warknął Charlie. Miał nadzieję, że Joe zostawi go w spokoju, ale
kiedy winda zatrzymała się na drugim piętrze, przyjaciel spojrzał nań wyczekująco.
- To już nasze piętro-powiedział.
- Wiem o tym, Joe. Chcę zwiedzić hotel. Wygląda mi na całkiem stary. Chyba
zbudowali go z pięćdziesiąt lat temu.
Do Joe wreszcie dotarło, o co mu chodzi.
- Rozumiem! - Skinął głową i łypnął okiem na Cassie.
Co za kretyn! - pomyślał Charlie. Bał się na nią spojrzeć.
Joe puścił drzwi i winda znowu ruszyła. Cassie stała w milczeniu.
- Mogę z tobą podjechać?
Wcale nie miała ochoty, ale nie chciała być niegrzeczna.
- To hotelowa winda w wolnym kraju. - Wzruszyła ra�
mionami.
- Jesteś zadowolona z dzisiejszej sesji?
- Tak sobie.
Charlie pomyślał, że musi zaryzykować. Nie ma sensu owijać w bawełnę; za chwilę będzie
jej piętro i pozostanie mu tylko się pożegnać.
- Posłuchaj, Cassie. Przykro mi, że coś się między nami
popsuło. Wiem, że to zabrzmi śmiesznie, ale po prostu się
przestraszyłem. Nie gniewaj się, proszę.
A więc jednak! - pomyślała Cassie.
Charlie zajrzał jej w twarz, starając się wyczytać z niej reakcję na swoje słowa, ale
pozostawała nieporuszona. Wy�glądała dziś szczególnie atrakcyjnie i Charlie na myśl, że być
może ominęła go okazja, poczuł niemal fizyczny ból. Jeśli przez swoją głupotę straci Cassie
na zawsze, nigdy sobie tego nie daruje.
Nie zdawał sobie sprawy, ile ją kosztuje ten kamienny spokój. Cassie miała wielką ochotę
zawołać: Było, minęło, Charlie, wcale się nie gniewam i dalej cię bardzo lubię" albo coś w
tym rodzaju. Zamiast tego powiedziało jej się coś zupeł�nie innego.
- Tak to już jest: wszystko, co dobre, nie trwa długo,
prawda? Musimy się z tym jakoś pogodzić, jesteśmy w końcu
dorośli.
Kiedy winda zatrzymała się na jej piętrze, wyskoczyła z niej jak z procy. Ale Charlie był
człowiekiem upartym. Nie�wiele myśląc, ruszył w ślad za nią. Oboje zatrzymali się, gdy
stanęła przed drzwiami pokoju.
- W porządku, Charlie, nie gniewam się, ale teraz daj mi
spokój - powiedziała i zaczęła przetrząsać torebkę w poszuki�
waniu klucza.
Ku swemu zdumieniu czuł w głowie kompletną pustkę. Po raz pierwszy w życiu nie
wiedział, co powiedzieć.
- Cassie, mnie chodzi tylko o to, żebyś była szczęśliwa
- wykrztusił. - Jeżeli będziesz szczęśliwa z tym profesorem, to... - Dalsze słowa nie
przeszły mu przez gardło.
Mówi o Jeffie, ale myśli o sobie, przemknęło jej przez głowę. Chce się wycofać, ale tak,
żeby nie było jej przykro. Cóż, niech i tak będzie. Tylko lepiej dla nich obojga.
- Nie martw się o mnie, Charlie. Jest mi dobrze. Dlaczego
nie miałabym być szczęśliwa?
To stawało się nie do wytrzymania. Nie była w stanie spoj�rzeć mu prosto w oczy; bała
się, że wyczytałby z nich, że kłamie. Wsunęła klucz w otwór zamku.
Charlie nie potrafił powstrzymać westchnienia zawodu. Zrezygnowany pokiwał głową.
Czego w końcu oczekiwał? %7łe rzuci mu się ze szlochem w ramiona? Dalsza rozmowa
stawa�ła się bezprzedmiotowa. Znalazła sobie kogoś, z kim było jej dobrze. Sama przed [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony