[ Pobierz całość w formacie PDF ]
która jest siłą pobudzającą misji. Tylko miłość powinna rozstrzygać, czy coś ma być
wykonane czy zaniechane, zmienione czy nie zmienione. Miłość jest zasadą działania
oraz celem, do którego należy dążyć. Cokolwiek się szczerze uczyni dla niej i zgodnie
z nią, nigdy nie będzie niewłaściwe 116.
Rozdział VI
Osoby odpowiedzialne za misje i pracujÄ…ce w duszpasterstwie
misyjnym
61. Nie ma świadectwa bez świadków, tak jak nie ma misji bez misjonarzy. Jezus
wybiera i wysyła ludzi jako swych świadków i apostołów, aby współpracowali w Jego
misji i przedłużali w czasie Jego zbawcze dzieło: Będziecie moimi świadkami w
Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1, 8).
Pierwszymi pracownikami misji uniwersalnej są Apostołowie: grupa Dwunastu. Oni
stanowią kolegialny podmiot misji. Jezus wybrał ich, aby z Nim przebywali i zostali
posłani do owiec, które poginęły z domu Izraela (Mt 10, 6). Ta kolegialność nie
przesłania faktu, że w grupie wyróżniały się poszczególne postaci, jak Jakub, Jan, i
najbardziej ze wszystkich Piotr, którego osoba ma tak wielkie znaczenie, że
uzasadnione jest wyrażenie: Piotr i pozostali Apostołowie (por. Dz 2, 14. 37). Dzięki
niemu otwierają się horyzonty misji powszechnej, w której następnie wyróżnia się
Paweł, z woli Bożej powołany i posłany do pogan (por. Ga 1, 15-16).
W ekspansji misyjnej u początków Kościoła spotykamy obok Apostołów także innych,
mniej znanych pracowników, których nie należy zapominać: są to osoby, grupy,
wspólnoty. Wyraznym przykładem Kościoła lokalnego jest wspólnota antiocheńska,
która z ewangelizowanej staje się ewangelizującą i wysyła swych misjonarzy do
narodów (por. Dz 13, 2-3). Kościół pierwotny traktuje misję jako zadanie
wspólnotowe, uznając jednak w swym łonie specjalnych wysłanników czy
misjonarzy oddających się misji wśród pogan , tak jak Paweł i. Barnaba.
62. To, czego dokonano u zarania chrześcijaństwa dla misji powszechnej, pozostaje
aktualne i konieczne również dzisiaj. Kościół jest misyjny ze swej natury, gdyż nakaz
Chrystusa nie jest czymś przypadkowym czy zewnętrznym, ale sięga samego serca
Kościoła. Wynika stąd, że cały Kościół i każdy Kościół jest posłany do narodów.
Młode Kościoły, właśnie dlatego, aby ten misyjny zapał mógł zakwitnąć wśród
miejscowej ludności danego kraju , powinny jak najprędzej czynnie uczestniczyć w
powszechnym dziele misyjnym Kościoła, wysyłając od siebie misjonarzy do głoszenia
Ewangelii na całym świecie, chociażby same cierpiały na brak kapłanów 117. Wiele
Kościołów już to czyni; gorąco zachęcam, by czyniły to nadal.
W tej istotnej więzi wspólnotowej pomiędzy Kościołem powszechnym a Kościołami
partykularnymi urzeczywistnia się autentyczna i pełna misyjność: W świecie, który
dzięki pokonaniu odległości staje się coraz mniejszy, wspólnoty kościelne winny
utrzymywać między sobą łączność, wzajemnie wspierać swe siły i dzielić się
środkami, razem się angażować w jedną, wspólną misję przepowiadania Ewangelii i
życia wedle jej wskazaÅ„. «Tak zwane mÅ‚ode KoÅ›cioÅ‚y potrzebujÄ… (...) siÅ‚y wÅ‚aÅ›ciwej
Kościołom starym, te zaś z kolei potrzebują świadectwa i zapału Kościołów młodych;
w ten sposób poszczególne Kościoły wzajemnie czerpią z bogactwa swoich
zasobów»118.
Osoby odpowiedzialne w pierwszym rzędzie za działalność misyjną 63. Tak jak
kolegium apostolskiemu z Piotrem na czele Zmartwychwstały Pan dał nakaz misji
powszechnej, podobnie odpowiedzialność ta spoczywa przede wszystkim na
Kolegium Biskupów, na którego czele stoi Następca Piotra119. Zwiadomy tej
odpowiedzialności za nową ewangelizację i za misję powszechną, czuję potrzebę
dzielenia się nią w czasie spotkań z Biskupami. Odbywam sam wiele podróży po
Å›wiecie, aby gÅ‚osić EwangeliÄ™, «utwierdzać braci» w wierze, umacniać KoÅ›ciół i
spotykać człowieka. Są to pielgrzymki wiary (...). Są to równocześnie okazje do
wędrownej katechezy, do ewangelicznego przepowiadania jako przedłużenie na
wszystkie szerokości geograficzne Ewangelii i nauczania apostolskiego, rozszerzonego
na dzisiejszy zasięg planetarny 120.
Bracia Biskupi są wraz ze mną bezpośrednio odpowiedzialni za ewangelizację świata,
zarówno jako członkowie Kolegium Biskupiego, jak też jako Pasterze Kościołów
partykularnych. Na ten temat Sobór oświadcza: Troska o głoszenie Ewangelii w
całym świecie należy do grona pasterzy, którym wszystkim wspólnie Chrystus dał
przykazanie 121. Mówi też, że Biskupi zostali konsekrowani nie tylko dla jakiejś
diecezji, ale i dla zbawienia całego świata 122. Ta kolegialna odpowiedzialność ma
konsekwencje praktyczne. Także Synod Biskupów winien uwzględnić wśród spraw o
ogólnym znaczeniu w szczególny sposób sprawę działalności misyjnej, jako
najważniejsze i najświętsze zadania Kościoła 123. Tę sam odpowiedzialność mają w
różnym stopniu Konferencje Biskupów i podległe im urzędy na szczeblu
kontynentalnym, które winny zaofiarować swój własny wkład w dzieło misyjne124.
Szeroki jest również zakres obowiązków misyjnych każdego Biskupa jako pasterza
Kościoła partykulamego. Do niego jako kierownika i ośrodka jedności w apostolskiej
pracy diecezjalnej należy popieranie, kierowanie i uzgadnianie działalności misyjnej.
Ponadto niech się stara, by praca apostolska nie ograniczała się tylko do już
[ Pobierz całość w formacie PDF ]