[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ratunku. Inni są zdesperowani i sfrustrowani. To ci,
których wciągnęła ulica. Jeśli nie odwalasz roboty, to
w rozmowach z nimi uczysz się rozpoznawać niuan�
se. Nick został skrzywdzony, nie ma dla siebie sza�
cunku. Zwrócił się w stronę gangu, bo chciał być czę�
ścią czegoś. Teraz ma ciebie. Nieważne, że stara się
od ciebie uwolnić. On cię potrzebuje.
- Może. Jeżeli kiedyś zacznie mieć do mnie zaufa-
Z NAKAZU S
DU 127
nie, chyba mu się uda. - Nie zdawał sobie sprawy, jak
bardzo go to przygnębiało. - Nie chce ze mną rozma�
wiać o ojcu, o tym, jak było, kiedy wyjechałem.
- Kiedyś zacznie.
- Stary nie był taki zły, Rachel. Nigdy nie zdobył�
by tytułu ojca roku, ale, cholera... - Otrząsnął się
z obrzydzeniem. - Wiesz, był uparty i chlał. Ten ir�
landzki skurczybyk nigdy nie powinien był rezygno�
wać z morza. Zachowywał się, jakbyśmy byli jego
załogą na tonącym statku. Wieczne krzyki i rygor. Nie
można się było z nim dogadać.
- Jest wiele takich rodzin.
- Nigdy nie pogodził się ze śmiercią matki. Był
wtedy na południowym Pacyfiku.
Co oznaczało, że Zack został sam. Osierocone
dziecko. Mocniej ścisnęła jego dłoń.
- Wrócił. Zły jak pies. Chciał zrobić ze mnie męż�
czyznę. Potem pojawili się Nadine i Nick. Byłem już
w tym wieku, że decydowałem za siebie. Można po�
wiedzieć, że opuściłem statek. Wtedy próbował zro�
bić mężczyznę z Nicka.
- Znów siebie winisz za coś, czego nie zmienisz.
Nie byłeś w stanie temu przeszkodzić.
- Nigdy nie zapomnę tego pierwszego roku, kiedy
wróciłem na dobre. Stary był już taki kruchy. Nie
pamiętał najprostszych rzeczy. Wychodził i gubił się.
Wiedziałem, że Nick schodzi na złą drogę, ale inne
sprawy wydawały się ważniejsze. Musiałem zająć się
128 Z NAKAZU S
DU
ojcem, patrzeć, jak umiera, i jednocześnie prowadzić
bar. W tym zamieszaniu straciłem Nicka z oczu.
- Teraz go odnalazłeś.
- Tylko dlaczego akurat w tej chwili ci o tym opo�
wiadam?
- W porządku. Chcę pomóc.
- Już pomogłaś. Jeszcze zupy?
Nie chce więcej o tym mówić, pomyślała.
- Nie, dziękuję, chociaż naprawdę dobrze mi zro�
biła - odparła z uśmiechem.
Pomyślał, że mógłby jeszcze długo mówić. Pragnął
ją znów tulić i czuć jej głowę na swoim ramieniu.
Miał ochotę siedzieć i patrzeć, jak śpi na kanapie. Ale
jeśli w tej chwili nie wyjdzie, póz
niej będzie mu jesz�
cze ciężej.
- No, wobec tego pozmywam i wynoszę się. Chy�
ba chcesz już zostać sama.
Zmarszczyła brwi i w zamyśleniu patrzyła, jak
Zack idzie do kuchni. Przecież marzyła o tym, żeby
zostawił ją samą. Dlaczego więc usiłuje wymyślić
jakiś sposób, żeby go zatrzymać?
- Słuchaj... - Wstała i poszła za nim do kuchni.
Przelewał właśnie zupę z garnka do pojemnika. - Jest
jeszcze wcześnie. Może uratujemy resztę dnia.
- Musisz odpocząć.
- Odpoczęłam. - Czuła się zakłopotana. Odkręciła
kran i zalała wodą miski, które wstawił do zlewu.
- Moglibyśmy pójść przynajmniej do jednego muze-
Z NAKAZU S
DU 129
um albo na jakiś film. Nie chcę, żebyś spędził cały
dzień, sprzątając po mnie.
- Czy przestaniesz wreszcie martwic się o mój
wolny dzień? - Zack gwałtownie wstawił pojemnik
z zupą do lodówki. - Jestem szefem, zapomniałaś?
Wezmę inny dzień.
- Dobra. - Zakręciła kran. - Wobec tego do zoba�
czenia.
- Chryste, ale ty jesteś nerwowa. - Rozbawiony
położył dłonie na jej ramionach. - Spokojnie, kocha�
nie. Miałem bardzo ciekawy dzień.
Zamknęła oczy. Czuła jego palce przez jedwab bluzki.
- Do zobaczenia.
Wdychał zapach jej włosów. Miał ochotę ukryć
w nich twarz.
- Poradzisz sobie czy mam wezwać policjanta,
żeby z tobą został?
- Nie. - Nie puszczając krawędzi blatu, wbiła
wzrok w ścianę. - Dziękuję za pierwszą pomoc.
- Nie ma za co. - Cholera, już powinien być
| w drzwiach. Jak najdalej od niej. - Może w przy-
szłym tygodniu wybierzemy się na wczesną kolację?
- Dobrze. Zobaczę, kiedy mam wolne. - Zacisnę�
ła usta, żeby nie westchnąć. Jak przyjemnie czuć jego
ręce na ramionach!
Odwrócił ją twarzą do siebie. Nie był pewien, czy
to on ją objął, czy ona jego. Patrzył na jej rozchylone
usta.
130 Z NAKAZU S
DU
- Zadzwonię.
- Dobrze.
- Niedługo.
- Uhm... - mruknęła i zamknęła oczy, czując jego
wargi na swoich.
- Jeszcze jedno - powiedział po chwili.
- Tak?
- Nigdzie nie idę.
- Wiem. - Objęła go mocno za szyję, kiedy ją
podnosił. - Po prostu chemia ta sama.
- Słusznie. - Delikatnie pocałował jej twarz.
- Nic poważnego. Nie mogę się teraz angażować.
Mam plany.
- Nic poważnego - zgodził się. Przekręcił gałkę
jakichś drzwi i odkrył, że za nimi jest szafa. - Gdzie
tu jest sypialnia? [ Pobierz całość w formacie PDF ]