[ Pobierz całość w formacie PDF ]
vespere, kiam vi sendis min al la vulpkavo, mi fajfe alvokis
Dianon. Kaj ni kuradis tra la arbaro. Sed jen subite, mi ne
scias kiamaniere, aperis la nigra sinjorino la duan fojon an-
taû mi& Kaj denove la frosto trakuris mian dorson mi tre-
mis, kvazaû mi havus febron. Sed tamen mi jam ne ektimis
tiel, kiel antaûhieraû kaj mi instigis Dianon kontraû la nigra
sinjorino&
Nu kaj Diano?
¯i ekbojis kaj kvazaû furioza kuris al la densaîo. Sed an-
86
RAKONTOJ
eLIBRO
taû ol ¸i atingis la lokon, kie staris la nigra sinjorino kaj vo-
kis min per la signoj, la nigra sinjorino denove malaperis&
Sed Diano? Kion faris Diano, kiam malaperis la nigra sin-
jorino? demandis pli scivole la sinjoro patro.
Vi eç ne kredus, sinjoro patro! respondis Kiçjo kun la ne-
trompebla certeco. De la loko, kie malaperis la nigra sinjo-
rino en la densaîo, mi staris proksimume cent kaj duonon
paÿojn kaj mi vidis tute bone tra la arboj kaj la densaîo, ke
Diano ¸oje saltas kaj kuras çirkaû io. Post la momento ¸i re-
venis al mi kaj flatis min, kvazaû ¸i estus trovinta iun kona-
ton en la arbaro.
Aû neniun! rimarkigis la sinjoro patro, kiu kvankam aûs-
kultante atente tamen ne kredis. Videble ankaû hieraû ci
havis halucinacion, kiel antaûhieraû.
Ho, ne, ne! sinjoro patro eterna Dio min aûdas kaj vi-
das, ke mi parolas veron! îuris Kiçjo.
Ne îuru! admonis lin la sinjoro patro. Malsa¸ulo, kial ci
prenis kun ci en la arbaron la bonan Dianon, kiu sençese va-
gas libere kaj bojas preskaû neniun. Kial ci ne sençenigis la
furiozan Neron? Tiu certe ne saltadus ¸oje çirkaû la nekonata
persono, se tiu estus efektive en la densaîo.
Sed eç tiu çi kontraûdiro ne embarasigis Kiçjon.
Eble, eble! rimarkigis tiu çi ÿanceli¸e, sed tuj poste li al-
donis decide:
Sed kredu, sinjoro patro, ke eç la furioza Nero ne farus
malbonon al la nigra sinjorino.
Çu efektive? ekmiris la sinjoro patro ne kredante. Kial
do?
Tiun çi fojon Kiçjo ne respondis la demandon rekte, sed iel
malrekte, dirante:
87
RAKONTOJ
eLIBRO
En la pasinta nokto la nigra sinjorino aperis antaû mi la
trian fojon.
Sed laû kio ci ju¸as, ke eç la furioza Nero ne difektus ÿin?
insistis la sinjoro patro.
Nu mi ne scias tion! respondis la demandito, vidigante
videblajn embarasojn. Sed en la pasinta nokto& Eble vi me-
moras, sinjoro patro, ke hodiaû en la nokto çiuj tri hundoj
furioze bojis?. Ili vekis min& Mi levi¸is, por rigardi, kio oka-
zas& Kaj kiam mi staras apud la fenestro kaj rigardas la kor-
ton la luno estis post la nuboj mi vidas en la duonlumo,
ke sur la tordolinia roka vojeto de la tri krucoj sur la senar-
ba deklivo kuras iu ombro& Post la momento ÿtelproksimi¸is
tiu ombro al la posta pordeto en la barilo, kaj mi ekvidis la
nigran sinjorinon la trian fojon& La frosto trakuris mian
dorson. Mi volis ekkrii, sed mi ne povis. Kaj mi staris tiel kva-
zaû ÿtoni¸inta kaj rigardis la korton& La bojado de l hundoj
çesis ankaû Nero, kiu antaûe minacis disÿiri la çenon
silenti¸is. Poste mi vidis, ke la nigra sinjorino ÿtelproksimi¸is
¸is tien çi al tiu çi fenestro (dume montris Kiçjo la grandan
fenestron rigardanta la korton, tra kiu oni povis vidi el la
çambro ¸is la tri krucoj sur la senarba deklivo) kaj rigardis
internen&
La sinjoro patro estis konvinkita, ke estas tute neeble, ke
fremdulo povu en la nokto ÿtelproksimi¸i en la korton kaj al
la fenestro çar en la korto tute libere kuras du hundoj kaj
la tria, plej furioza, estas ligita al la çeno apud la pordo, tra
kiu, laû la rakonto de Kiçjo, la nigra sinjorino eniris la korton.
Sed malgraû tio tamen li demandis ankoraû Kiçjon:
Kaj kion ci vidis plie? Kiel kondutis la nigra sinjorino?
88
RAKONTOJ
eLIBRO
Nu ÿi malaperis, respondis la demandito kun la kon-
vinka certeco, same, kiel ÿi estis aperinta kiel ombro&
Nur post tiu çi lasta eldiro la sinjoro patro tute konvinki¸is,
ke çi tie estis ia optika trompo; aû ke Kiçjo havis ian haluci-
nacion.
Jen ci vidas, ci havis ja denove halucinacion! li rimarki-
gis bonkore, aû la hazarda bojado de l hundoj vekis cin el la
profunda dormo kaj en la dormemo ÿajnis al ci, kvazaû ci
estus vidanta Ho, ne, ne, sinjoro patro eterna Dio
vidas kaj aûdas min, ke mi parolas la veron! intermetis Kiçjo
kaj ripetis la certigon: La nigra sinjorino aperis antaû mi jam
trian fojon trian fojon
Eh, sensencaîoj! grimacis la sinjoro patro, kiun jam laci-
gis la babilado de l knabaço pri la optika trompo.
Sed nun estas nenia helpo! li aldonis kategorie. Ci de-
vas iri por vidi, kion faras sinjoro Floriano.
Kiçjo, kiu rekonscii¸is iom dum la interparolo, post tiu çi
ordono denove konsterni¸is.
Pro la kompato de Dio sinjoro patro!& li ek¸emis,
kunmetante denove la manojn.
Timemulo! Rigardu! diris la sinjoro patro admone kaj
preninte la knabaçon je la mano, trenis lin al la fenestro, ri-
gardanta la korton. Rigardu! Kiam ajn ekfulmas, oni vidas de
tie çi ¸is la tri krucoj sur la senarba deklivo. Kaj se ci prenos
kun ci la hundon, ¸i flarsentos la homon kaj se ci volas
ankaû la nigran sinjorinon je kvin cent paÿoj&
Dianon kaj Vulkanon havas sinjoro Floriano! kontraûdi-
ris ÿanceli¸e Kiçjo esperante, ke la sinjoro patro tamen mo-
li¸os.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]