[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Paulina rozbierała się, a wówczas Paul, jej ciemnoskóry służący, zanosił ją do łazienki.
Opinia publiczna zamarła ze zgrozy, Paulina zaś wykrzyknęła bezwstydnie: Czemu by nie?
A może jesteście zaszokowani, bo on nie jest żonaty? . Wydała, więc Paula za jedną ze
swoich pokojówek i nadal celebrowała poranne ablucje z jego udziałem.
W wieku piętnastu lat Paulina zakochała się w czterdziestoletnim Louisie Freronie,
znanym jako król dandysów . Rodzina uznała ich związek za niemożliwy, a Napoleon
zabronił Freronowi kontaktów z siostrą. W rewanżu Paulina rozpoczęła serię flirtów z jego
oficerami.
By odzyskać kontrolę nad sytuacją, cesarz znalazł Paulinie męża, Victora Leclerca,
jasnowłosego, poważnego syna bogatego młynarza. Prezentem ślubnym Napoleona dla
szwagra była nominacja na generała brygady. Choć małżeństwo nie opierało się na wielkiej
miłości, Paulina była dość szczęśliwa i w 1798 roku urodziła Leclercowi syna, Dremide a.
W 1801 roku francuską kolonię San Domingo ogarnął bunt niewolników pod
przywództwem Toussainta L Ouverture. Leclerca wysłano, by stłumił zamieszki. Paulina nie
chciała opuszczać Paryża i swych licznych kochanków. (Jeden z nich napisał pózniej: Nim
wyjechała, nie mniej niż pięciu z nas równocześnie dzieliło jej łaski. Była niewyobrażalną
łazęgą i... najbardziej pożądaną .) Zamknęła się na trzy dni w swej sypialni i zgodziła udać na
San Domingo dopiero wówczas, gdy Napoleon przyrzekł jej regularne dostawy paryskich
sukien.
Leclercowi udało się w 1802 roku stłumić rebelię. Wkrótce potem zaraził się żółtą febrą i
zmarł. Paulina powróciła do Francji. Po przybyciu do Paryża jej żałoba nie potrwała długo.
Napoleon pośpiesznie wybrał jej drugiego męża, księcia Camillo Borghese. Był to
bajecznie bogaty Włoch, posiadacz największej na świecie kolekcji diamentów. Paulina
pokochała jego fortunę i tytuł, pojawił się jednak istotny szkopuł: książę nie zdołał sprostać
jej w sypialni. Z Villa Borghese młoda żona pisała do wuja: O wiele lepiej byłoby mi
pozostać wdową po Leclercu, z dochodem rocznym zaledwie dwudziestu tysięcy franków, niż
poślubić eunucha .
Paulina z łatwością przerzucała się od jednego uczucia do drugiego. Przebywając w
Paryżu zakochała się w Louisie Philippe ie Auguście de Forbin, malarzu z towarzystwa.
Wieść głosi, że został on szczodrze wyposażony przez naturę i Paulina nie mogła się nim
nasycić. Z czasem jego niezwykłe przymioty fizyczne stały się przyczyną poważnych
dolegliwości zdrowotnych partnerki. Wezwano lekarza, który stwierdził, że nieszczęsna
dziewczyna jest na skraju wycieńczenia. Macica była obrzmiała na skutek ciągłego
drażnienia, a ściany pochwy uszkodzone w wyniku ciągłych otarć. Dla ratowania zdrowia
Pauliny skłoniono Forbina, by wstąpił do armii, i wysłano na odległy posterunek.
Paulina natychmiast znalazła pocieszenie. W Nicei zatrudniła młodego muzyka, Felixa
Blanginiego, by dyrygował jej orkiestrą . Pózniej trafiła w ramiona czołowego aktora
francuskiego tamtych czasów, Francoise a Talmy, a wreszcie zaprosiła do swej sypialni
dwudziestopięcioletniego adiutanta, szefa personelu Napoleona, pułkownika Armanda de
Canouville. W tym momencie Napoleon ponownie wziął sprawy w swoje ręce i wyprawił
nieszczęśnika do Gdańska. Canouville zmarł w 1812 roku, podczas odwrotu spod Moskwy.
Na jego szyi znaleziono medalion z podobizną Pauliny. Ta zaś przez kilka dni była dosłownie
niepocieszona.
Wraz z bratem udała się na wygnanie na Elbę, a po upływie Stu Dni zamierzała
towarzyszyć mu na Zw. Helenę. Gdy Brytyjczycy udaremnili jej zamiary, powróciła do męża
i na koniec, w pięknej villa Borghese, z nieodłącznym lusterkiem w ręku, zmarła na raka w
wieku czterdziestu czterech lat.
Pozostał jednak trwały pomnik jej urody. W najlepszych swych dniach pozowała
słynnemu rzezbiarzowi, Antonio Canovie, do posągu odpoczywającej Wenus. Gdy spytano ją,
jak mogła pozować mu nago, odrzekła ze zdziwieniem: Nie było wcale zimno. W pracowni
palił się przecież ogień .
Ostatnim jej życzeniem było, by trumna pozostała zamknięta. Miast tego przyniesiono z
magazynu rzezbę Canovy i umieszczono tuż obok ołtarza.
Ludwik Napoleon, syn Ludwika Bonaparte, brata Napoleona I i króla Holandii, oraz córki
Józefiny, Hortense, został cesarzem Napoleonem III w 1852 roku.
Po upadku Napoleona I rodzinę Bonapartych wygnano z Francji, Ludwik wychowywał
się, więc w Szwajcarii. Już jako młodzieniec miewał wiele kochanek i mógł się pochwalić
gromadką nieślubnego potomstwa.
Gdy zmarł książę Reichstadtu (jedyny legalny potomek Napoleona I, uważany za jego
następcę: za Napoleona II), Ludwik Napoleon przewodził rodzinie w walce o francuski tron.
By umocnić swe prawa, oświadczył się własnej kuzynce, Matyldzie Bonaparte. Jednakże jego
nadzieje na małżeństwo rozwiały się z powodu nieustających starań o odzyskanie władzy. W
1836 roku dokonał nieudanego zamachu stanu i musiał uciekać do Anglii.
Spróbował raz jeszcze w 1840 roku. Wraz z niewielkim oddziałem wylądował w
Boulogne i natychmiast został pojmany. Uwięziony w fortecy Ham, tak długo domagał się
kobiecego towarzystwa, aż francuskie władze zezwoliły na odwiedziny niejakiej Alexandrinie
Yergeot. Dwudziestoletnia piękność z gminu, oficjalnie zatrudniona była jako prasowaczka,
lecz tajemnicę poliszynela stanowił fakt, że jest ona nałożnicą Pierwszego Więznia Stanu .
Ludwik spędził w więzieniu sześć lat. W tym czasie Alexandrine urodziła mu dwóch synów.
W 1846 roku Ludwik Napoleon zdołał uciec i dotrzeć do Anglii. W Londynie zamieszkał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]